KEŞKE SEVEBİLSEK

İnsanın, insandan nefret ettiği, kadının erkekten, erkeğin kadından, çocukların başka çocuklardan nefret ettiği bir dönemdeyiz. Herkese ve her şeye karşın bir nefrettir büyüyor içimizde. Gün geçtikçe dallanıp budaklanıyor ve içinden çıkılamaz bir hal alıyor. Nefret söylemleri her yanımızı sarmış. Cümlelerimize başlarken bile güzel temennilerimizin ardından ötekileştirici bir ‘’ama’’ ifadesi zuhur ediyor. Denir ya ‘’İnsanların ama kelimesinden önce söylediklerinin hiçbir önemi yoktur.’’ Diye. Evet öyle. Gerçekten de öyle.
Lise yıllarımda şu an bulunduğum çevrem ve ortamımdan çok farklı bir çevre içindeydim. O zamanlar başörtülü değildim. Şehir merkezine çıktığımda parmağımla sayabileceğim kadar az başörtülü insan görürdüm. Biri de benim annemdi. Muhafazakâr olarak adlandırabileceğim bir ailede büyüdüm. Lise yıllarımda bunun beni çok kısıtlandırdığını düşünürdüm. Katı kurallarla yetiştirilmemiş olmama rağmen ailemin ufak tefek kuralları bana batardı. Tabi o zamanlar asiyiz ya! Ergenliğimiz de üstümüzde. Çok ağır bir ergenlik geçirdiğimi hatırlamıyorum fakat canım annemle çok inatlaştığım hala aklımda. Aileme bir o kadar bağlı bir o kadar da özgür olmaya çalıştığım ergenlik yıllarım. Şimdi aklıma gelince özlediğim zamanlar olduğunu bile söyleyebilirim. Çünkü en azından daha çocuksun ve arkanda senin yerine dünyanın tüm sıkıntısını üstlenecek bir ailen var. -lütfen bu son cümle ailenin senin yerine her şeye karar verme lüksü var olarak anlaşılmasın.-
Babam..
Bir İlahiyat hocasına göre -İlahiyat hocalarının fazla katı olduğunu düşünenler olduğu için bu ifadeyi kullandım.- beni asla yönetmeye çalışmayan babam.
Babam ile aynı okuldaydık ve benim derslerime giriyordu. Bu beni ilk başlarda tuhaf hissettirse de daha sonraları inanılmaz keyif aldığım bir durumdu. Düşünsene okulda seni herkes tanıyor! Harika. Hocalardan torpillisin falan. Şaka bir yana, okulda babamı görmeyi severdim. Babam motor kullanan, bilimsel gelişmeleri takip eden ve öğrencilerine nasıl ulaşabileceği ile ilgili sürekli kafa patlatan birisiydi. Okulumuzdaki bazı aydın(!) dediğimiz hocalar ve aydın kesimin evlatları bayılırdı babam ile uğraşmaya. Kendisi gibi düşünmeyenlere tahammülü olmayan, fırsat buldukça babama laf atmaya çalışan ancak asıl laf attıklarının babam değil de İslam olduğunu bilmeyen bir sürü insan. Hepsinin üstesinden gelebiliyordu ve hepsine verecek bir cevabı vardı babamın. Gayet sakin, gayet edeplice. Saldıranlara inat gayet düzgünce.
Üniversiteye başladığım yıl başımı örttüm. Beni görenler şu soruyu sorarken muazzam keyif aldılar,
‘’ Baban mı istedi?’’, ‘’ O mu ört başını dedi?’’, ‘’ Sana baskı mı yaptı?’’
Aman Allah’ım! Başımı örttüm diye babamı hiç tanımayanlar sadece İlahiyat hocası olduğunu bildiklerinden damgayı yapıştırmışlardı. Ben ne kadar ‘’ Tabi ki hayır! Bu benim kendi isteğim, kendi hür irademle aldığım bir karar!’’ desem de onlar bunu anlamayacaklardı.
Elbette ki ailemin dindar yapıda olması beni etkilemiş olabilirdi ancak ben istemedikten sonra zorla başımı kapattıracak bir aile ferdim yoktu evimde. İnsanlar dindar olanların tutucu, geri kafalı, moderniteden anlamayanlar topluluğu olduğunu falan düşünüyorlardı, hala etkisini kaybetmiş değil bu düşünce tarzı. Oysa ki bu konuda babamın bana dediği tek şey bunun ‘’Allah’ın emri’’ olduğuydu. Ve ben bunu lise yıllarımda da biliyordum. İçselleştirerek ve benimseyerek, isteyerek yaptığım şey yüzünden yargılanıyordum gereksiz insanlar tarafından. İnsanların kendi özgürlüğüyle karar verdiği durumlardan dolayı yargılanmasını kabullenemiyorum ve kabullenmeyeceğim.
Hiç unutmam.
Daha yeni kapandığım zamanlardı, birkaç ay olmuştu ve memleketime gitmiştim. Lisede çok sevdiğim bir hocam vardı, ben onu görünce çok mutlu olmuştum ta ki bana,
‘’ Bu halin ne?’’ diyene kadar.
Kalakaldım öyle. ‘’ Ne varmış hocam halimde?’’ diyebildim.
‘’ Ne bileyim okulda böyle değildin ya’’ sonra biraz yanıma sokularak,
‘’ Baban mı istedi yoksa?’’ Ne dersin şimdi buna, üzülür müsün, güler misin?
‘’ Hayır hocam ben kendim istedim.’’
Bu konuşma sonlanmasına sonlanmıştı ama üstünden 2 yıl geçmesine rağmen unutmuyorum. ‘’Sen şöylesin! Sen böylesin!’’
‘’ Sen busun!’’
‘’ Sen siyahsın!’’
‘’ Sen şuna mensupsun!’’
‘’ Senin baban da böyleydi!’’ Sanırım benim durumuma en çok uyan şu son cümle. Birbirimizden nefret etmeye programlanmış gibiyiz. Ne zaman bu hale geldik, ne zaman önyargılarımız aklımızı ele geçirip bizleri yönetmeye başlar oldu bilmiyorum. Sosyal hizmet okuyorum ve ayrımcılığın yaşanmadığı alan olmadığına sürekli tanık oluyorum. Mültecilere, göçmenlere, çocuklara, kadınlara, yaşlılara, evsizlere, gençlere, başı örtülülere, başı açıklara, Müslüman olanlara, Müslüman olmayanlara…
Daha sayacak çok şey var, bizim görmediğimiz, bizim duymadığımız kim bilir daha neler var…
Anlamadığım ve anlamayacağım bir nokta da şu maalesef, ‘’ İnsanların hadlerini bilmeden başkalarının işlerine karışmayı çok sevmeleri’’
Bizim meslekte müracaatçının kararlarına bağlılık diye bir etik kod vardır. Buna ‘’ Self-determinasyon’’ denir. Yani ‘müracaatçının kendi kaderini tayin hakkı’. Dezavantajlı durumdaki insanları güçlendirmeye çalışırken bile biz meslek elemanı olarak karşımızdakinin kararına saygı duyuyor ve ona göre hareket ediyoruz.
Şimdi toplumda kendini başkalarının üzerinde hak sahibi olarak görenlere sesleniyorum,
Kadınları kontrol etmeye çalışan erkeklere,
Mültecileri pazarlamaya çalışan insan tacirlerine,
Çocukları çalıştıran, onların getirdiği üç-beş kuruşa el koyan merhametsizlere,
Müslüman olmayan ölen masum insanlara sevinenlere,
‘’Siz kendinizde nasıl bir kudret görüyorsunuz da tek ve biricik olan insanın hakkına gasp ediyorsunuz?’’
Keşke herkes sevebilse herkesi,
Keşke sadece sevebilsek ‘’Yaradan’dan ötürü Yaradılan’ı.’’

DARISI BAŞINA SEASON IS COMING!!!

Senin yaşın geçiyor artık.
Evde kaldın kız sende 🙂 !
E hadi artık sıra sende.
Yok mu bir şey?
Darısı başına

Her gün kaç tane kız bu şiddete maruz kalıyor acaba? Evet, bunun adı artık şiddet! Mahalle baskısı, akraba baskısı, konu komşu, ana baba baskısını çoktan geçti. Düğün sezonları bitmek bilmeyen çilenin başlangıcı. Aman bir yakınınız evlenmeye görsün ardı arkası kesilmeyen temenniler ve sorular baş gösteriyor hemen. Fakat biz bıktık artık! Darısı başınadan da bıktık, sıranın bize gelmiş olduğunu hatırlatmanızdan da. Yok mu bir şey diye sorduğunuzda yok demekten de bıktık. Evet, bizim yaşımız geçti, hatta evde kaldık!

Siz sadece evlenecek olan çiftlerin mi stresli olduğunu düşüyorsunuz? Hayır. Asıl stres ortamdaki ‘yaşı sınırda olan bekâr’ da gizli. Az sonra maruz kalacağı bakışların ve soruların stresi altında ezim ezim eziliyor zavallı. Korku filmi gibi. Her seferinde hayırlısı demekten gına gelmiş olan bekâr, bu sefer susma hakkını kullanmak istese o da olmuyor. Hemen arkasından ‘ Âmin desene kız ’ diye lafı yapıştırıyorlar. Âmin demek zorundasın çünkü. Yoksa evde kalırsın falan maazallah. Teyze, abla, yenge, kardeş artık her neyse sana ne ya sana ne!

Biz çok bıktık! Biz diyorum çünkü biliyorum ki bu durumda olan birçok kişi var. Hayatında evlenme fikrine yer olan her bekâr, muhakkak bir gün doğru kişiyi bulduğunda o yola girmeyi düşünüyordur. Fakat parasını verip pazardan salatalık, domates alıyormuş gibi her gördüğü bekârın suratına o klişe soruları indiren ahali can sıkmıyor, cinnet geçirtiyor artık. Senin kızın ya da oğlun evlendi diye ben de evlenmek zorunda mıyım? Demek ki ben doğru kişiyi hala bulamamışım. Olmamış, uymamış, uygun düşmemiş. Üstelik sen bana bu soruları sorunca ben doğru cevabı da bulamayacağım. O yüzden o lanet olası çeneni kapat ve altınını takmaya devam et dostum!

Hele aile içinde sizden daha küçük biri evleniyorsa burada film kopuyor, gerilim artıyor ve imbd’den 9 puan almaya aday oluyor. Sizi öyle bir hale sokuyorlar ki, kıskanıyorsunuz efendim. Evet, çünkü siz evde kaldınız! Kısır yemekten kafaya giden kablolar yanmış telaş yapmayın.

Evlilik hakkında yorum yapacak yetiye de sahip değilsinizdir. Çünkü siz bekârsınız bi kere tamam mı! ‘ Ay sanki bi kaç kere evlendin he ’ cümlesini duyduğunuz an ‘ Senin evli olduğun bir dünyada ben bekâr kalmak istiyorum ’ diyebilseydik keşke. Ama işte olmuyor, sonuçta annen gözlerini dikmiş bakıyor. Gel de laf sok!

Bütün bunlar çok canımı sıkıyor. Fakat boğazıma yapışan bir durum var ki o daha beter. Potansiyel bekâr olup, her yerde bir başka bekâr ile eşleştirilmek. Üstelik alakalı, alakasız. Acaba alnımda ‘ kim olursa olsun yeter ki erkek olsun’ falan mı yazıyor! Alçak gönüllü olmak bazen karşı tarafta gereksiz özgüven yaratabiliyormuş onu anladım.

Bazen evlensem de kurtulsam diyorum. Darısı başınadan, imalı bakışlardan, hayırlısı demekten hepsinden kurtulsam. Şöyle içten bir Oh be çekerim artık. Evliliğin manasını bilmeyen, koca buldumcuk tiplerin ‘e hadi artık sende’ demeleri yok mu bide! Canım ya kocişinle mutluluklar diliyorum sana gölge etme başka ihsan istemem.

Dini hassasiyeti olan ve İslam’ın gerektirdiği ölçülerde evlenmek isteyen kızın dramına hiç girmiyorum, onunki tam bir felaket. Çakma modernist akrabaların çözüm önerileri dudak uçuklatır cinsten.

Lütfen bütün iyi dileklerinizi ve temennilerinizi alıp yanımızdan uzaklaşın! Bu işler nasip kısmet onu da bi öğrenin.

Sevgili günlük
Portakal kokulu bir günden merhaba sana. Reçelimin yapımı için birçok internet sitesine girdim çıktım. Ekrem Muhyiddin Yeğen ‘in kitaplarını da karıştırdım. İstedim ki sadece netsel değil direkt kitabi bilgiler de olsun içinde ama sanırım reçel tariflerini fazla kadınsı bulduğu için kitaplarında yer vermemiş bahsi geçen zat. Ay fazla mı feministim ne Çok pardon ya, benim içim fesat. Niye öyle bir gündemi olsun ki adamcağızın. Yazmış sunmuş işte yemek tarifleri dünyasına. Derine inmeye ne gerek var. Yaptığım analizler beni o güzelim Sezen Aksu şarkısına götürdü. “Analizi sentezi yok mu ne?” Sentez yaptım tabii ki. Sonuçta edebiyatçıyız. İntihal deformasyonu var zihinde. Referans verme zahmeti yerine kendim olmayı seçiyorum çoğunlukla. İnsanları zorlasa da. Boğaziçili bir gelin olarak yaşamın benim için çok zorlaştığı anlar oldu. Referans kaygım yüzünden insani ilişkilerim zarar gördü. Neyse ki mezuniyetimin 4. sene-i devriyesinde aştım bu sorunu. Ne diyordum sevgili günlük? Hah, tamam. Sentez. Peki. Kendimce bir portakal reçeli tarifi tasarladıktan sonra geçtim ocağımın başına. Yemek tanrıçam Lezaiz de göz kırpıyordu bana. “Seni aşçı görünümlü femme fatale senii.” dedim ona. O da, Sizin âlicenaplığınız efendim. İlhamlarımla emrinize amadeyim sultanim’ dedi bir cariye edasıyla. Kabul gördü zat-ı aliyelerimden. Önce portakalları soyup ‘ohh suyundan’ da koydum tencereye tavaya. Haşlandılar bir 5 dakika kadar. Sonra süzüp kuruttum. Minik minik doğradım dünkü ayvalar gibi. Sonra tülbentle sardığım limon çekirdekleri ve portakal kabuklarıyla birlikte şerbeti kaynatmaya başladım. Birden Aker marka tencereme takıldı gözüm. Aklıma bir kadın giyim markası olana Aker geldi tabi önce. Hanım zihniyetimin tuzu kurusun. Esasında moda sevimli bir alan. Ama şeytani tarafları da yok değil hani. Tutkunun, obsesyonun Nirvana’sına tırmandığı bir mecra orası. Fazla detayı yorar zihnimi de ben kendimce ufacık bir telkinle sıyrılayım bu tehlikeli alandan! Maazallah akla zarar. Ey cemaat-i müslimin az biraz mütevazı olun canim ya. Nedir o marka yarışı alla seversen. İlk sözüm size ey Hanımlar, kadınlar meclisinin azade ruhları. O markayı eşarbın içine saklayın bakayım! Gözüm görmesin bir daha. Ve siz beyefendiler o daracık kotların yerine az biraz mahrem yerinizi örten pantolonlar giyinin olmaz mı? Evlatlarınıza asr-ı saadetin mütevazılığini sunun ey aile-i der-saadet mensupları. Tıpkı âlemlere rahmet Hz. Muhammed Mustafa gibi. Ha bu pek geçer akçe değil mi? O halde ulu önder Atatürk ne demiş ona bir kulak verelim: “Ben Müslüman’ın sade giyinenini severim.” Bu da mı tutmadı? Alevi derviş Nefti alsın o zaman sazı eline ve dökülsün müziğin evrensel tınısı zihnimize. Melaye Ceziri divanından şiirler yetişsin hevallere. Son sözü ise Mevlana söylesin; Birlik olun ey canlar. Birlik olun. Bir olun. Bir. B. b. Arapça b. . . Artık şerbetiyle mayalanabilir portakal hamurum. Offffff.. Devrelerim yandı sanırım. Reçel de cıvık oldu bu sefer. Dünkünün kıvamından pek eser yok. Neyse yarın demlerim onu bir ara tekrar. Bayss.

Hikaye Kapısının Aralanması

Uyandı. Dolabını açtı. Dolabını ve cebini boşaltalı çok olmuştu. Kim bilir kaç zaman önce içine

birden bire gelen kısa süreli yaşama sevinci yüzünden hiçbir şeye benzemeyen bir elbiseyi ucuz bir

kenar mahalle butiğinden almıştı. Önceleri kendisini bedeniyle tanımlardı. Türlü kıyafetler ve süsler

almak onun için vazgeçilmezdi. Her ne kadar bunu kendim için yapıyorum dese de başkaları için

yaptığı besbelliydi. Güzel bir kadının güzelliğinden başka hiçbir şeyle toplumda varolamayacağını

bilmek onu yaralardı. Madem başka türlü varolamıyorum derdi o zaman ben de giyineyim. Kadın

olmanın gururunu ve utancını da her sıradan dişil gibi içinde duyardı. Şimdilerde bacaklarını vitrin

camlarından çöpün yanına konmuş artık istendiği gibi göstermeyen aynalardan izlerdi. Bazen

gururlanır, bazen topallara iç geçirirdi. O insanların dertlerine sahip olmanın kendi dertlerine sahip

olmaktan yeğ olduğunu düşünürdü. Bazı günler dilenci çocuklara imrenirdi. Sadece bir cümleyle

hakkettiği veya haketmediği ilgiyi alan bu çocuklara çok eskiden beri iç geçirirdi. Annesi böyle

çocuklara avucundaki bozuklukları uzatırken saçlarını okşar, kendi çocuğu ise yokmuş gibi

davranırdı. Onlar hakettiği ya da haketmediği ilgiyi başkalarından alsa da o da vermeyi ihmal

etmezdi. Mutfağa geçti. Okuduklarından ve yazdıklarından hiç haz etmediği babası gibi her sabah

bir fincan Türk kahvesi bir kaç dal sigara içmeden uyanamazdı. Kahvesinden yudumlarken asla

gerçekleştiremeyeceği hayalleri, onu üzen insanlardan alacağı intikamları kafasında tekrar tekrar

tasarlar, eklemeler ve çıkarmalar yapar, intikam alınacakların listesini neredeyse her gün

değiştirirdi. Bazı günler evden çıkmadan önceki son sigarasını içerken onunla özdeşleşen bordo

rujunu sürerdi. İnsanlar onu çay ya da kahve içtiği fincandaki ruj lekesinden tanırdı. Evden

çıkmadan çantasına sigarasını ve çakmağını atıp atmadığını kontrol eder. Apartman kapısının

önünde sigarasını yeniden çıkarır. Daha dış kapıyı açmadan bir sigara daha yakardı. Sigarası bitince

yanından ayırmadığı ilacını içer, bazı günler bu ilaç sayesinde herkesi affeder, insanların iyi

olduğuna inanırdı. Genellikle insanlardan rahatsız olur, yol boyunca onların birbirlerine verdiği

tavsiyeleri duymak istemez, suçlayıcı yada ayıplayıcı bakışlarına maruz kalmamak için ne başını

yerden kaldırırdı ne de kulaklığını çıkarırdı. İnsanlar konuşurken ruhunu duyamazdı.

Konuşma ihtiyacı hissettiğinde köşedeki büfeden bir sakız alır, damağına çarptıkça o iğrenç,

yapışkan şey yüreğini döktüğünü zanneder, anlatma ihtiyacını da böyle giderirdi. Biraz büyüyünce

kaybettiği hayali arkadaşını böyle sabahlarda özlerdi. Yol boyunca bir tanıdıkla rastlaşmak ihtimali

ödünü koparırdı. Yüzüne yerleştirdiği mecburi tebessümden nefret eder. Bazen de aynanın

karşısında zoraki tebessümünü taklit eder, ne kadar sahici olduğunu anlamaya çalışırdı.Otobüse

bindiğinde kaç zamandır elinde dolaşan kitabını açar ancak bindiği andan itibaren eve girdiği anın

hayalini kurmaya başlardı. Zamanında ilgilendiğini zannettiği bir bölümü okurdu. Derste sürekli

duvarda asılı hiçbir estetik değeri olmayan saate bakar dururdu. Bazen hakikaten zamanın

akmadığını hisseder, o zaman asık suratlı duvar saatine daha bir dikkatli bakar, işleyip işlemediğini

kontrol ederdi. Çok bilmiş hoca ara verdiğinde bir kahve almak için okulun kantinine iner,

çalışanlar şehvetli gözleriyle bakıp rahatsız etmesin diye dua ederdi. Kahvesini alıp boş masa

ararken tanıdıklarına zoraki gülümsemesinden bir dem dağıtırdı. Güzel bir şey olacağı yoktu ya huy

olmuştu onda fincanını çevirir, telvelerden anlam çıkartmaya çalışırdı. Bir derse daha girerdi, Bir

derse daha. Bu sefer de karnını doyurmak için kantine giderdi. Özensizce hazırlanmış yemeğini

özensizce yerdi. Yemeğini kedilerle paylaşır, bazen de hiç dokunmadan onlara bırakırdı. Okulunda

yalnız kalabildiği tek yer ıssız bir bankın olduğu arka bahçeydi. Anlaşılan o gün neşeli ve patavatsız

okul arkadaşları burayı keşfetmiş, yalnızlığını işgal etmişlerdi. Öfkelendi. Yaşıtlarını hoyratlıkla

suçlardı. Şiir veya roman okumalarını isterdi. Böylelikle ruhlarının inceleceğini düşünürdü.

Yalnızlığına kast eden bu erkek grubu arkasından fısıldamışlardı. Kimbilir ne söylemişlerdi.

Güvenlik görevlilerinden bir kolay gelsini esirgeyerek kendini bu boğucu duvarların arasından attı.

Otobüse binene kadar derste yarım yamalak dinlediği şeyleri düşündü. İnsanlık ne kötüydü.

Dinlediği dersler yaşadığı dünyanın daha adil, insanların daha sevecen olacağına dair -zaten teğelle

bağlı olan inancını -daha da zayıflatırdı. Bir kez daha intihar fikrini gözden geçirdi. Ölümü için de

bir takım fikirler geliştirmiş, Madem hayatına yön verememiş, bari ölümüne yön vermek istemişti.

Bir filmde duymuştu Adam dünyayı arkamda gürültüyle bırakmak isterim diyordu. Onun ölümü de

mutlaka böyle olmalıydı. Ne yazık ki daha inanıp inanmadığını bile kestiremediği Allahın korkusu

bunu da engelliyordu. Hem annesi ve babası da ondan bir şeyler bekliyorlardı. Beklenti karşılama

hastalığına tutulduğunu düşünürdü. Öyle hissettirmese de annesinin ve babasının hayali her heves

başlangıcında karşısına dikilir, balkondan aşağıya atılan erik çekirdekleri gibi hevesleri de ne

tutunacak bir toprak parçası ne de beslenecek bir yudum su bulurdu. Sevmediğini iddia etse de

onlara kendini ispat etme ve gururlandırma dürtüsü de onu bu fikirden alıkoyuyordu. Bu garip

bağımlılık veya bağlılık duygusu onu her gönül ferahlığından, intihar eyleminden bile uzaklaştırırdı.

Oysa ki en büyük hayali ölmekti. Yaklaştıkça heyecanlanıyordu. Otobüse binen yaşlıları gördükçe

nasıl bu kadar uzun süre yaşayabildiklerine şaşırır kalırdı. Onların da hüzünleri olmuş muydu?

Olmuşsa bu yaşta otobüse binecek gücü kendilerinde nasıl buluyorlardı? (Bir daha görmeyeceğine

emin olduğu bu insanlar onu hiç ilgilendirmeyen şeylerden bahseder, hüzünlerinden her nedense

bahsetmezlerdi. Hüzünlerine karşılık bulmayı ne çok isterdi.)

Bazılarına kıyamayıp yer verirdi,(Kıyamamakla acımak’ın ayırdına bir türlü varamamıştı) etine

değmeye çalışan erkekler olduğunda ise pişman olurdu bunu yaptığına. İki etin birbirine değmesi

nasıl bu kadar önemli olurdu anlam veremezdi. Otobüsten iner, sabah yürüdüğü yolu daha pervasız

daha korkusuz yürürdü. Annesi ve ablasıyla uzun zamandır aynı muhitte yaşarlardı. Sağ tarafta

dizili apartmanların ışıklarına, kedilere, çocukluğundan beri pencereden ayrılmayan ve neyi

beklediği belli olmayan Ermeni teyzeye, küçük dükkanlara sahiplerinin gelişigüzel sokağa attığı

çöplere, sol yandaki tahta köprüye, artık plakalarını ezberlediği arabalara çoktan aşinaydı aslında.

Her akşam bu yola alıştığına inanır, sabah uyandığında bir gün önceki çekincesi tekrarlardı. Eve

geldiğinde gün çoktan bitmiş olurdu en azından onun için. Ruhu sancıdığı vakitlerde annesiyle

babasının bir olduğu fotoğraflara bakar, ne zaman çekildiğini çok iyi bildiği fotoğrafların ne

zamandan kaldığını kendi kendine tekrarlardı. O günlerden yeni bir anı çıkartmaya çalışırdı.

Başucunda her zaman birkaç şiir kitabı bulunurdu. Şiirler olmasa hüznünün altında ezileceğini

bilirdi. Aynı şiirlerden her gece yeni yeni anlamlar türetmeye uğraşırdı. Son günlerde ise şunu

okumadan uyuyamazdı.

“ Sular ve hüzünler, yükselin getirin tufanları yeniden. Çünkü onlar dağılalı bir can sıkıntısı ki.. Ah

değerli taşlar gömülen; açılmış çiçekler!. Ve Ece, çömleği içinde korları ateşleyen Büyücü Kadın

bildiğini asla bize anlatmak istemeyecek, bizlerin bilmediğini”1

1 Rimbaud İlluminations